สวัสดีเราวันนี้เราอยากมาแชร์เรื่องราวของเราซึ่งก็อยากให้ทุกคนมาแสดงความคิดเห็นกันเยอะๆ
เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่งค่ะซึ่งเขาเป็นเพื่อนใหม่ในรร.ใหม่ของเราช่วงปีแรกเราเป็นเพื่อนกันปกติเลยค่ะ แต่ช่วงนั้นเขาเป็นคนที่เจ้าชู้ประเภทที่ว่าเปลี่ยนสาวทุกๆวันเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นเรายังไม่อะไรเขาค่ะ เพราะเดิมทีเราเกลียดคนเจ้าชู้มากๆประเภทที่ชาตินี้อย่าได้เจอเลยคนแบบนี้ แต่ทุกๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ คือพอมาช่วงหลังของปีแรก เพื่อนเราทั้งคู่ชอบชิปเราทั้งคู่ เพราะด้วยการกระทำของเขาด้วยค่ะ อย่างเช่นเขามาตัวติดหนึบกับเรามากๆ แล้วยังชอบเอายางมัดผมเราไปใส่ข้อมืออะไรทำนองนั้น แต่ตอนนั้นเราคิดว่าเราทั้งคู่ไม่ได้คิดอะไรกันเลยค่ะ แต่พอเพื่อนเริ่มชิปกันเรื่อยๆเราก็เริ่มหวั่นไหวกับเขาขึ้นมา แต่ในใจเรารู้ว่าเราทั้งคู่ไม่มีวันได้คู่กันและคงยากมากๆแล้วอีกอย่างเราเกลียดคนเจ้าชู้ มันเลยทำให้เราเลิกชอบเขาไปพอปีที่สอง เขาเริ่มมาตอแย ตึดหนึบเรามากขึ้นกว่าเดิม แบบประเภทที่ว่า เราไปไหนเขาก็ไปที่นั้น เราไม่ทำอันนี้เขาก็ไม่ทำอันนี้ เราอยู่ตรงนี้เขาก็มาอยู่ตาม แล้วก็แกล้งเราบ่อยขึ้นมากๆ จนเพื่อนชิปเรามากขึ้น แถมเอาจริงๆตอนนั้นเราแอบคิดว่าเขาชอบเรารึเปล่า แต่ตอนนั้นเราแค่รู้สึกดีกับเขาเฉยๆนะคะเพราะเอาจริงๆตอนนั้นเรายังลืมคนเก่าไม่ได้ค่ะ จนมาช่วงหลังๆของปีที่สอง เขาเริ่มเปลี่ยนไปนิดหนึ่งค่ะจากที่ดูติดหนึบเรามากๆเขาเริ่มออกห่างค่ะ แล้วก็ช่วงนั้นเรารู้ตัวแล้วว่าชอบเขาไปแล้ว จนวันนึงเรามีโอกาสได้ไปดูหนังกับเขาแค่สองคน ซึ่งส่วนตัวเราๆม่เคยคิดเลยว่าการตัดสินใจไปดูหนังในวันนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นของความพังพินาศสุดๆของความสัมพันธ์ เพราะวันนั้นเขาได้กระทำอะไรต่างๆที่มันไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนเขาทำกันประเภทที่ว่าเพื่อนบ้าเพื่อนบออะไรกันทำแบบนี้ ตอนนั้นเอาจริงๆเรายังงงว่าทำไมเราถึงยอมเขาขนาดนั้นแต่เราก้ไม่ได้มีอะไรที่เกินเลยขนาดนั้นนะคะเพราะที่เราทำกันเป็นฟิวสกินชิพที่คนเป็นแฟนทำกันประมาณนั้นค่ะ แบบกอดโอบไหล่ ซบไหล่ ลูบหัว บีบแก้ม อะไรประมาณนี้ค่ะ แล้วในใจเรารู้สึกไม่โอเคพอสมควรแต่เหมือนเรายิ่งปฏิเสธเขาก็ยิ่งทำมากกว่าเดิมค่ะ พอหลังจากนั้นพอเราแยกย้ายกันกลับเราทักไปถามเขาค่ะว่าที่ทำไปมันไม่เหมือนเพื่อนกันทำนะคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาก็ตอบนะคะว่าเหมือนน้องเขาดี แล้วเราก็บอกเขาไปว่าไม่โอเคอะไรอย่างงั้นอย่างงี้ซึ่งเขาก็ขอโทษมาแหละค่ะแต่ว่าเราก็ยังรู้สึกค้างคาอะไรสักอย่างเพราะในใจเรายังมีคำถามที่ยังไม่ได้ถามไปอีกเยอะ พอวันถัดมาเราไปรร.เราเจอกันค่ะแต่เราทำใจคุยกับเขาไม่ได้เชยเมินเขาไปทั้งวัน พอวันต่อมาเราก็ยังเมินเขาค่ะ แต่วันนี้ตอนเย็นเราเดินเล่นคนเดียวเพราะตอนนั้นใจเราฟุ้งซ่านมากๆเพราะเหมือนพอเราไม่คุยเค้าก็พยายามคุยกับเรานะคะแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะคุยด้วยขนาดนั้นเหมือนแบบเออเราไม่คุยก็ปล่อยๆไปก่อน แล้วตอนเราเดินเล่นเราบังเอิญไปเห็นเขานั่งกับสาวค่ะตอนนั้นเราไม่แน่ใจว่าเขาเห็นเราไหมเพราะเราก็ไปส่องนานอยู่ แต่พอเราเดินกลับมาเราเห็นเขาเดินมาทางที่เราอยู่ค่ะซึ่งที่เราอยู่ก็เป็นห้องสมุดค่ะ ตอนนั้นเพื่อนเราก็ดันมากลับหมดเราก็ยังไม่ได้เตรียมใจมาเจอหน้าเขาสองต่อสองเลย เราเลยตัดสินใจไปแอบในมุมอับของห้องสมุดค่ะ พอเขาเข้ามาเขาก็มองไปรอบๆนะคะเหมือนพยายามหาเราอยู่แต่พอหาไม่เจอเขาเลยไปนั่งที่นึงค่ะ พอตอนนั้นเราก็ตัดสินใจเดินออกมานั่งดีๆ พอเขาเห็นเราก็เดินมานั่งกับเราเเล้วก็มาคุยค่ะ เขาก็เข้ามาขอโทษแลเวขอโทษเล่าจนเรายอมคุยกับเขา เขาก็บอกนะคะว่าที่ทำไปเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเขา เขาขอโทษจริงๆ แล้วอีกอย่างเขาแค่ปลื้มๆเราไม่ได้ชอบเราค่ะ ตอนนั้นเรายังคุยกันไม่จบหรอกค่ะแต่เราดันหนีเขาออกมาก่อนพอวันถัดมาเราก็ได้คุยกับเขาอีกรอบซึ่งรอบนี้ก็เคลียร์กันเรื่องที่ไปดูหนังจบแล้วค่ะเขาก็ขอโทษเราจริงๆ แล้วเราก็บอกเขาไปว่าให้เว้นระยะหน่อยอะไรประมาณนี้ค่ะเพราะว่าที่เขาทำสำหรับเรามันไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนทำกันค่ะ แล้วเขาก็บอกนะคะว่าถ้าเป็นแฟนเขาทำมากกว่านี้ ซึ่งเราไม่ได้บอกชอบเขาไปเพราะคิดว่าบอกไปเราก็คงไม่ได้อะไรพอเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์เราทั้งคู่แย่ลงทุกวันๆ แล้วเราก็อึดอัดขึ้นเรื่อยๆมันเลยทำให้เราตัดสินใจที่จะบอกเขาว่าเราชอบเขา ในตอนที่เราบอกไปเขาบอกเราว่าเขาไม่รู้มาก่อนเลยซึ่งเราแปลกใจมากๆเลยว่าคนเราจะซื่อได้ขนาดนี้เลยหรอคะ เพราะมันคงไม่มีผญ คนไหนร้องไหนที่ร้องไห้ให้กับผช.ที่ไม่ได้รักขนาดนี้ เราร้องต่อหน้าเขาไปหลายรอบมากๆแต่เขากันไม่เคยคิดเลยว่าเราชอบเขาเนี่ยนะ? แล้วหลังจากนั้นเราก็ได้พูดเคลียกันในหลายๆเรื่องทั้งเรื่องต่างๆที่เขาเคยทำว่าทำไปทำไม เขาคิดยังไงกับเราซึ่งพอเราถามเขาไปว่าเขาคิดยังไงกับเรา เขากลับตอบว่าไม่รู้ซึ่งกว่าเขาจะให้คำตอบเราได้ก็ปาไป3-4วันเลยค่ะ คำตอบที่ได้คือเพื่อนสนิทค่ะ ซึ่งเขาก็บอกว่าสถานะนี้ตรงที่สุดเพราะถ้าให้เราคิดจริงๆก่อนหน้าเขาบอกว่าเราไม่ใช่เพื่อนแล้วก็ไม่ใช่เเฟนค่ะ ซึ่งเขาก็คงไม่ได้อยากให้เราไปไหนแต่ก็ไม่ได้อยากให้สถานะอะไร แต่เขาก็บอกมานะคะว่าอยากให้เราไปเจอคนที่ดีกว่าเขา เราเข้าใจเขาทุกอย่างเลยค่ะเพราตัวเขารู้ตัวว่าเขานิสัยแย่แค่ไหนแตเรขาก็ไม่เคยคิดจะปรับเพื่อใครเลย จนเวลาล่วงเลยมา เรากลับมาเป็นเพื่อนกันปกติ แต่เอาจริงๆเรายังไม่สามารถลืมเขาได้เลยสักครั้งเหมือนพอความรู้สึกจะหายไปเขาก็มาทำตัวให้ความหวังเรา จนมาวันแรกตอนนี้วันนั้นมีเพื่อนคนนึงที่เป็นเหมือนคนที่เขาไปปรึกษาเรื่องความรักค่ะ เขามาพูดกับเราว่ามันมีบางเรื่องที่เรายังไม่รู้อะไรประมาณนี้ค่ะซึ่งแบบตอนนั้นเราฟุ้งมากเลยว่าคืออะไร เพื่อคนนั้นเขาก็ยังไม่ยอมบอกเพราะว่าก็กลัวว่าเขาจะไม่โอเค เรื่องนี้เลนทำให้เราฟุ้งจนแลบเพื่อนเขาก็สังเกตได้อ่ะค่ะ พอตอนเย็นเราไม่อยากปล่อยค้างคาเลยไปถามเพื่อนว่าเรื่องนั้นถ้าเราไปถามตรงๆเขาจะบอกไหมเพื่อนเลยบอกมาว่าเดี๋ยวเค้าพาเองไปถามไหม แล้วสรุปแล้วเราก็ได้รู้มาว่า เขาเคยชอบเราค่ะ🥲 ซึ่งช่วงที่เขาชอบเราจะเป็นช่วงหลังของปีแรก-ช่วงแรกของปีหลังแต่เราดันชอบเขาตอนช่วงหลังของปีที่สอง ตอนนั้นที่เรารู้เราเสียดายมากๆเหมือนแค่เรื่อวนั้นเรื่องเดียวมันไขข้อสงสัยทุกอย่างที่เราสงสัยมาตลอดว่าเขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร สุดท้ายแล้วทุกอย่างที่เขาทำมันก็เพราะเขาชอบเราซึ่งเราเข้าใจเขาทุกอย่างเลยว่าทำไมถึงตัดสินใจไม่บอกเราเรื่องนั้น แต่ในสุดท้ายความลับมันไม่มีอในโลกแล้วเรากันดันรู้วันไหนไม่รู้มารู้วันสอบ ซึ่งพอเรารู้อย่างงั้นเรียกว่าเราช็อเลยมันมีหลายความรู้สึกมากๆทั้งแบบถ้าเราบอกไปเร็วกว่านี้จะเป็นยังไง ถ้าเรารู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้ ตอนนั้นมันรู้สึกเสียดายแล้วเราโทษตัวเองมากๆที่แบบถ้าเรารู้ตัวเร็วกว่านี้มันแบบเสียดายแบบเสียดายมากๆจนตอนนั้นเราเรียกว่าใจไม่อยู่ตัวหลังจากวตัดวันต่อมาเป็นวันอยุดอ่านหนังค่ะวันนั้นเราไม่ได้แตะหนังสือเลยเพราะว่าเราเป็นไข้ขึ้นไม่สบายตัว ปวกหัวปวดตัวมากๆเหมือนเปิดประสบการณ์เลยค่ะว่าแบบอกหักจนไข้ขึ้น5555 พอวันสอบวันสุดท้ายเราได้เคลียใจกันต่างๆแล้วจบกันด้วยสถานะเพื่อนสนิทเหมือเดิมเพราะตอนนั้นเขาก็บอกนะคะว่าเขารู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรกับเรา เราควรเจอคนที่ดีกว่าประมาณนี้อ่ะค่ะซึ่งตัวเรารู้สึกเจ็บแบบบรรยายไม่ถูกเลย ถ้าเขาไม่เคยชอบมันจะไม่เจ็บเท่านี้เลย แล้วเอาตรงๆเขาบอกว่าเคยชอบเราเราก็ดันลืมความโกรธแค้นก่อนหน้านั้นของเราไปหมดเลย
แล้วเราก็มีถามเขาไปนะคะว่าทำไมเขาถึงไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเรา แล้วเขาก็บอกมาว่าเขาเคบเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนนึงแล้วไม่สมหวัง ตอนนั้นเราอิจฉาคนนั้นมากๆ ซึ่งเราก็เข้าใจเขามากๆเข้าใจทุกอย่างเลยแต่ทำไมเขาต้องเอาเรื่องฝังใจจากคนเก่ามาใช้กับคนใหม่จนเราแทบจะเกิดปมแบบนั้นตามเขาแล้ว เขาก็ขอโทษมานะคะตอนนั้นเรารู้ว่าเขารู้สึกผิดมากจริงๆ เรายอมให้อภัยเขสชาค่ะเพราะเอาจริงเราอยากพอแล้วแต่เหมือนมันมีอะไรสักอย่างยื้อเราไว้ จนมาปัจจุบันนี้เรายังเป็นสนิทกับเขา แล้วยังคงลืมเขาไม่ได้ทั้งที่ตอนนี้เชามูฟออนจากเราไปนานแล้ว เราไม่รู้หรอกค่ะว่าทำไมเรายังรอเขา ทั้งที่มันไม่มีหวังแล้ว
มาจุดนี้เรารู้สึกว่าตัวเองซื่อมากๆที่ไม่คิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าตอนนั้นเขาชอบเราทั้งที่เพื่อนทุกคนต่างก็บอกว่าเราทั้วคู่ชอบกัน ถ้าตอนนั้นเราซื่อสัตย์กับใจตัวเองมากกว่านี้ความสัมพันธ์เราคงไม่พังพินาศแบบนี้ เพราะเอาจริงๆตอนนี้เหมือนเรายืนอยู่บนเส้นด้ายบางๆที่ขาดได้ทุกเมื่อ ที่เรายังคุยกันมันก็เพราะแค่คำว่าเพื่อนสนิท ที่วจจริงไม่เคยสนิทกันเลย ทั้งที่รู้แบบนั้นแต่เราก็ยังทนอยู่ในความสัมพันธ์จอมปลอมแบบนี้ แล้วเขาก็ไม่ใช่คนดีเลิศประเสริฐศรีอะไรเลยเพียงแค่เชาคือคนแรหของหลายๆเรื่องของเรา และเป็นคนที่เราอ่ด้วยแลเสว้วสบายใจแบบบอกไม่ถูก ถามว่าเราอยากได้เขากลับมาไหมเราอยากได้มากๆจนเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้ว ทุกความทรงจำที่ผ่านมามันยากที่จะลืมมากๆ แต่เราก็รู้ว่าควรเดินหน้าได้แล้วชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะใช่ไหมล่ะคะ
แต่แค่เราขอโอกาสอีกชักครั้งจะได้ไหมนะ
กระทู้นี้อยากให้ทุกคนมาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์เราทั้งคู่มากๆ เพราะเอาจริงๆเไม่รู้ว่ใจเขาเลยว่าคิดยังไงกันแน่ เหมือนอยากจะกลับมาแต่ก็เหมทอนจะไม่อยากกลับมา เรากลัวว่าถ้าเราเดินออกไปแล้วเขาจะกลับมาในตอนนั้น แล้วทุกคนคิดว่าเรายังควรอยู่ต่อไปจริงๆไหม หรือว่ามีวิธีที่จะทำให้เขาวนกลับมาไหม รึว่าแค่ควรทำใจแล้วเดินหน้าต่อไปเจอคนที่ดีกว่านี้
ถ้าบอกว่าอยากให้กลับมา จะกลับมาไหม
เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่งค่ะซึ่งเขาเป็นเพื่อนใหม่ในรร.ใหม่ของเราช่วงปีแรกเราเป็นเพื่อนกันปกติเลยค่ะ แต่ช่วงนั้นเขาเป็นคนที่เจ้าชู้ประเภทที่ว่าเปลี่ยนสาวทุกๆวันเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นเรายังไม่อะไรเขาค่ะ เพราะเดิมทีเราเกลียดคนเจ้าชู้มากๆประเภทที่ชาตินี้อย่าได้เจอเลยคนแบบนี้ แต่ทุกๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ คือพอมาช่วงหลังของปีแรก เพื่อนเราทั้งคู่ชอบชิปเราทั้งคู่ เพราะด้วยการกระทำของเขาด้วยค่ะ อย่างเช่นเขามาตัวติดหนึบกับเรามากๆ แล้วยังชอบเอายางมัดผมเราไปใส่ข้อมืออะไรทำนองนั้น แต่ตอนนั้นเราคิดว่าเราทั้งคู่ไม่ได้คิดอะไรกันเลยค่ะ แต่พอเพื่อนเริ่มชิปกันเรื่อยๆเราก็เริ่มหวั่นไหวกับเขาขึ้นมา แต่ในใจเรารู้ว่าเราทั้งคู่ไม่มีวันได้คู่กันและคงยากมากๆแล้วอีกอย่างเราเกลียดคนเจ้าชู้ มันเลยทำให้เราเลิกชอบเขาไปพอปีที่สอง เขาเริ่มมาตอแย ตึดหนึบเรามากขึ้นกว่าเดิม แบบประเภทที่ว่า เราไปไหนเขาก็ไปที่นั้น เราไม่ทำอันนี้เขาก็ไม่ทำอันนี้ เราอยู่ตรงนี้เขาก็มาอยู่ตาม แล้วก็แกล้งเราบ่อยขึ้นมากๆ จนเพื่อนชิปเรามากขึ้น แถมเอาจริงๆตอนนั้นเราแอบคิดว่าเขาชอบเรารึเปล่า แต่ตอนนั้นเราแค่รู้สึกดีกับเขาเฉยๆนะคะเพราะเอาจริงๆตอนนั้นเรายังลืมคนเก่าไม่ได้ค่ะ จนมาช่วงหลังๆของปีที่สอง เขาเริ่มเปลี่ยนไปนิดหนึ่งค่ะจากที่ดูติดหนึบเรามากๆเขาเริ่มออกห่างค่ะ แล้วก็ช่วงนั้นเรารู้ตัวแล้วว่าชอบเขาไปแล้ว จนวันนึงเรามีโอกาสได้ไปดูหนังกับเขาแค่สองคน ซึ่งส่วนตัวเราๆม่เคยคิดเลยว่าการตัดสินใจไปดูหนังในวันนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นของความพังพินาศสุดๆของความสัมพันธ์ เพราะวันนั้นเขาได้กระทำอะไรต่างๆที่มันไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนเขาทำกันประเภทที่ว่าเพื่อนบ้าเพื่อนบออะไรกันทำแบบนี้ ตอนนั้นเอาจริงๆเรายังงงว่าทำไมเราถึงยอมเขาขนาดนั้นแต่เราก้ไม่ได้มีอะไรที่เกินเลยขนาดนั้นนะคะเพราะที่เราทำกันเป็นฟิวสกินชิพที่คนเป็นแฟนทำกันประมาณนั้นค่ะ แบบกอดโอบไหล่ ซบไหล่ ลูบหัว บีบแก้ม อะไรประมาณนี้ค่ะ แล้วในใจเรารู้สึกไม่โอเคพอสมควรแต่เหมือนเรายิ่งปฏิเสธเขาก็ยิ่งทำมากกว่าเดิมค่ะ พอหลังจากนั้นพอเราแยกย้ายกันกลับเราทักไปถามเขาค่ะว่าที่ทำไปมันไม่เหมือนเพื่อนกันทำนะคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาก็ตอบนะคะว่าเหมือนน้องเขาดี แล้วเราก็บอกเขาไปว่าไม่โอเคอะไรอย่างงั้นอย่างงี้ซึ่งเขาก็ขอโทษมาแหละค่ะแต่ว่าเราก็ยังรู้สึกค้างคาอะไรสักอย่างเพราะในใจเรายังมีคำถามที่ยังไม่ได้ถามไปอีกเยอะ พอวันถัดมาเราไปรร.เราเจอกันค่ะแต่เราทำใจคุยกับเขาไม่ได้เชยเมินเขาไปทั้งวัน พอวันต่อมาเราก็ยังเมินเขาค่ะ แต่วันนี้ตอนเย็นเราเดินเล่นคนเดียวเพราะตอนนั้นใจเราฟุ้งซ่านมากๆเพราะเหมือนพอเราไม่คุยเค้าก็พยายามคุยกับเรานะคะแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะคุยด้วยขนาดนั้นเหมือนแบบเออเราไม่คุยก็ปล่อยๆไปก่อน แล้วตอนเราเดินเล่นเราบังเอิญไปเห็นเขานั่งกับสาวค่ะตอนนั้นเราไม่แน่ใจว่าเขาเห็นเราไหมเพราะเราก็ไปส่องนานอยู่ แต่พอเราเดินกลับมาเราเห็นเขาเดินมาทางที่เราอยู่ค่ะซึ่งที่เราอยู่ก็เป็นห้องสมุดค่ะ ตอนนั้นเพื่อนเราก็ดันมากลับหมดเราก็ยังไม่ได้เตรียมใจมาเจอหน้าเขาสองต่อสองเลย เราเลยตัดสินใจไปแอบในมุมอับของห้องสมุดค่ะ พอเขาเข้ามาเขาก็มองไปรอบๆนะคะเหมือนพยายามหาเราอยู่แต่พอหาไม่เจอเขาเลยไปนั่งที่นึงค่ะ พอตอนนั้นเราก็ตัดสินใจเดินออกมานั่งดีๆ พอเขาเห็นเราก็เดินมานั่งกับเราเเล้วก็มาคุยค่ะ เขาก็เข้ามาขอโทษแลเวขอโทษเล่าจนเรายอมคุยกับเขา เขาก็บอกนะคะว่าที่ทำไปเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเขา เขาขอโทษจริงๆ แล้วอีกอย่างเขาแค่ปลื้มๆเราไม่ได้ชอบเราค่ะ ตอนนั้นเรายังคุยกันไม่จบหรอกค่ะแต่เราดันหนีเขาออกมาก่อนพอวันถัดมาเราก็ได้คุยกับเขาอีกรอบซึ่งรอบนี้ก็เคลียร์กันเรื่องที่ไปดูหนังจบแล้วค่ะเขาก็ขอโทษเราจริงๆ แล้วเราก็บอกเขาไปว่าให้เว้นระยะหน่อยอะไรประมาณนี้ค่ะเพราะว่าที่เขาทำสำหรับเรามันไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนทำกันค่ะ แล้วเขาก็บอกนะคะว่าถ้าเป็นแฟนเขาทำมากกว่านี้ ซึ่งเราไม่ได้บอกชอบเขาไปเพราะคิดว่าบอกไปเราก็คงไม่ได้อะไรพอเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์เราทั้งคู่แย่ลงทุกวันๆ แล้วเราก็อึดอัดขึ้นเรื่อยๆมันเลยทำให้เราตัดสินใจที่จะบอกเขาว่าเราชอบเขา ในตอนที่เราบอกไปเขาบอกเราว่าเขาไม่รู้มาก่อนเลยซึ่งเราแปลกใจมากๆเลยว่าคนเราจะซื่อได้ขนาดนี้เลยหรอคะ เพราะมันคงไม่มีผญ คนไหนร้องไหนที่ร้องไห้ให้กับผช.ที่ไม่ได้รักขนาดนี้ เราร้องต่อหน้าเขาไปหลายรอบมากๆแต่เขากันไม่เคยคิดเลยว่าเราชอบเขาเนี่ยนะ? แล้วหลังจากนั้นเราก็ได้พูดเคลียกันในหลายๆเรื่องทั้งเรื่องต่างๆที่เขาเคยทำว่าทำไปทำไม เขาคิดยังไงกับเราซึ่งพอเราถามเขาไปว่าเขาคิดยังไงกับเรา เขากลับตอบว่าไม่รู้ซึ่งกว่าเขาจะให้คำตอบเราได้ก็ปาไป3-4วันเลยค่ะ คำตอบที่ได้คือเพื่อนสนิทค่ะ ซึ่งเขาก็บอกว่าสถานะนี้ตรงที่สุดเพราะถ้าให้เราคิดจริงๆก่อนหน้าเขาบอกว่าเราไม่ใช่เพื่อนแล้วก็ไม่ใช่เเฟนค่ะ ซึ่งเขาก็คงไม่ได้อยากให้เราไปไหนแต่ก็ไม่ได้อยากให้สถานะอะไร แต่เขาก็บอกมานะคะว่าอยากให้เราไปเจอคนที่ดีกว่าเขา เราเข้าใจเขาทุกอย่างเลยค่ะเพราตัวเขารู้ตัวว่าเขานิสัยแย่แค่ไหนแตเรขาก็ไม่เคยคิดจะปรับเพื่อใครเลย จนเวลาล่วงเลยมา เรากลับมาเป็นเพื่อนกันปกติ แต่เอาจริงๆเรายังไม่สามารถลืมเขาได้เลยสักครั้งเหมือนพอความรู้สึกจะหายไปเขาก็มาทำตัวให้ความหวังเรา จนมาวันแรกตอนนี้วันนั้นมีเพื่อนคนนึงที่เป็นเหมือนคนที่เขาไปปรึกษาเรื่องความรักค่ะ เขามาพูดกับเราว่ามันมีบางเรื่องที่เรายังไม่รู้อะไรประมาณนี้ค่ะซึ่งแบบตอนนั้นเราฟุ้งมากเลยว่าคืออะไร เพื่อคนนั้นเขาก็ยังไม่ยอมบอกเพราะว่าก็กลัวว่าเขาจะไม่โอเค เรื่องนี้เลนทำให้เราฟุ้งจนแลบเพื่อนเขาก็สังเกตได้อ่ะค่ะ พอตอนเย็นเราไม่อยากปล่อยค้างคาเลยไปถามเพื่อนว่าเรื่องนั้นถ้าเราไปถามตรงๆเขาจะบอกไหมเพื่อนเลยบอกมาว่าเดี๋ยวเค้าพาเองไปถามไหม แล้วสรุปแล้วเราก็ได้รู้มาว่า เขาเคยชอบเราค่ะ🥲 ซึ่งช่วงที่เขาชอบเราจะเป็นช่วงหลังของปีแรก-ช่วงแรกของปีหลังแต่เราดันชอบเขาตอนช่วงหลังของปีที่สอง ตอนนั้นที่เรารู้เราเสียดายมากๆเหมือนแค่เรื่อวนั้นเรื่องเดียวมันไขข้อสงสัยทุกอย่างที่เราสงสัยมาตลอดว่าเขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร สุดท้ายแล้วทุกอย่างที่เขาทำมันก็เพราะเขาชอบเราซึ่งเราเข้าใจเขาทุกอย่างเลยว่าทำไมถึงตัดสินใจไม่บอกเราเรื่องนั้น แต่ในสุดท้ายความลับมันไม่มีอในโลกแล้วเรากันดันรู้วันไหนไม่รู้มารู้วันสอบ ซึ่งพอเรารู้อย่างงั้นเรียกว่าเราช็อเลยมันมีหลายความรู้สึกมากๆทั้งแบบถ้าเราบอกไปเร็วกว่านี้จะเป็นยังไง ถ้าเรารู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้ ตอนนั้นมันรู้สึกเสียดายแล้วเราโทษตัวเองมากๆที่แบบถ้าเรารู้ตัวเร็วกว่านี้มันแบบเสียดายแบบเสียดายมากๆจนตอนนั้นเราเรียกว่าใจไม่อยู่ตัวหลังจากวตัดวันต่อมาเป็นวันอยุดอ่านหนังค่ะวันนั้นเราไม่ได้แตะหนังสือเลยเพราะว่าเราเป็นไข้ขึ้นไม่สบายตัว ปวกหัวปวดตัวมากๆเหมือนเปิดประสบการณ์เลยค่ะว่าแบบอกหักจนไข้ขึ้น5555 พอวันสอบวันสุดท้ายเราได้เคลียใจกันต่างๆแล้วจบกันด้วยสถานะเพื่อนสนิทเหมือเดิมเพราะตอนนั้นเขาก็บอกนะคะว่าเขารู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรกับเรา เราควรเจอคนที่ดีกว่าประมาณนี้อ่ะค่ะซึ่งตัวเรารู้สึกเจ็บแบบบรรยายไม่ถูกเลย ถ้าเขาไม่เคยชอบมันจะไม่เจ็บเท่านี้เลย แล้วเอาตรงๆเขาบอกว่าเคยชอบเราเราก็ดันลืมความโกรธแค้นก่อนหน้านั้นของเราไปหมดเลย
แล้วเราก็มีถามเขาไปนะคะว่าทำไมเขาถึงไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเรา แล้วเขาก็บอกมาว่าเขาเคบเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนนึงแล้วไม่สมหวัง ตอนนั้นเราอิจฉาคนนั้นมากๆ ซึ่งเราก็เข้าใจเขามากๆเข้าใจทุกอย่างเลยแต่ทำไมเขาต้องเอาเรื่องฝังใจจากคนเก่ามาใช้กับคนใหม่จนเราแทบจะเกิดปมแบบนั้นตามเขาแล้ว เขาก็ขอโทษมานะคะตอนนั้นเรารู้ว่าเขารู้สึกผิดมากจริงๆ เรายอมให้อภัยเขสชาค่ะเพราะเอาจริงเราอยากพอแล้วแต่เหมือนมันมีอะไรสักอย่างยื้อเราไว้ จนมาปัจจุบันนี้เรายังเป็นสนิทกับเขา แล้วยังคงลืมเขาไม่ได้ทั้งที่ตอนนี้เชามูฟออนจากเราไปนานแล้ว เราไม่รู้หรอกค่ะว่าทำไมเรายังรอเขา ทั้งที่มันไม่มีหวังแล้ว
มาจุดนี้เรารู้สึกว่าตัวเองซื่อมากๆที่ไม่คิดเข้าข้างตัวเองเลยว่าตอนนั้นเขาชอบเราทั้งที่เพื่อนทุกคนต่างก็บอกว่าเราทั้วคู่ชอบกัน ถ้าตอนนั้นเราซื่อสัตย์กับใจตัวเองมากกว่านี้ความสัมพันธ์เราคงไม่พังพินาศแบบนี้ เพราะเอาจริงๆตอนนี้เหมือนเรายืนอยู่บนเส้นด้ายบางๆที่ขาดได้ทุกเมื่อ ที่เรายังคุยกันมันก็เพราะแค่คำว่าเพื่อนสนิท ที่วจจริงไม่เคยสนิทกันเลย ทั้งที่รู้แบบนั้นแต่เราก็ยังทนอยู่ในความสัมพันธ์จอมปลอมแบบนี้ แล้วเขาก็ไม่ใช่คนดีเลิศประเสริฐศรีอะไรเลยเพียงแค่เชาคือคนแรหของหลายๆเรื่องของเรา และเป็นคนที่เราอ่ด้วยแลเสว้วสบายใจแบบบอกไม่ถูก ถามว่าเราอยากได้เขากลับมาไหมเราอยากได้มากๆจนเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้ว ทุกความทรงจำที่ผ่านมามันยากที่จะลืมมากๆ แต่เราก็รู้ว่าควรเดินหน้าได้แล้วชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะใช่ไหมล่ะคะ
แต่แค่เราขอโอกาสอีกชักครั้งจะได้ไหมนะ
กระทู้นี้อยากให้ทุกคนมาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์เราทั้งคู่มากๆ เพราะเอาจริงๆเไม่รู้ว่ใจเขาเลยว่าคิดยังไงกันแน่ เหมือนอยากจะกลับมาแต่ก็เหมทอนจะไม่อยากกลับมา เรากลัวว่าถ้าเราเดินออกไปแล้วเขาจะกลับมาในตอนนั้น แล้วทุกคนคิดว่าเรายังควรอยู่ต่อไปจริงๆไหม หรือว่ามีวิธีที่จะทำให้เขาวนกลับมาไหม รึว่าแค่ควรทำใจแล้วเดินหน้าต่อไปเจอคนที่ดีกว่านี้